Co roku jeździmy gdzieś z dziećmi zwiedzać. Nie plażowanie, opalanie, leżenie, tylko właśnie zwiedzanie. Tym razem wyjechaliśmy na 10 dni do Portugalii.
W całym cyklu każdy z nas miał jakiś swój specjalny punkt na liście. Dla Młodego była to Sintra wraz ze swoją magicznością i tajemniczością. Jedynego, czego się obawiałam, to jak mój syn zniesie tyle chodzenia, bo plan dnia mieliśmy niezwykle napięty: Quinta da Regaleira (główny punkt programu), pałac Pena, zamek Maurów, pałac Monserrate i jeszcze zdążyliśmy do Cabo da Roca. Muszę powiedzieć, że dał radę. Co prawda mieliśmy parę zaognionych sytuacji, ale udało nam się znaleźć kompromis.
Zjechaliśmy Portugalię od Lagos po Porto. Sytuacji kryzysowych mieliśmy chyba z 10, ale to jest bardzo mało (tylko 1 dziennie:))! I wszystkie udało się nam opanować bez większych problemów. Młody był bardzo zadowolony! Ma miejsca, do których chce wrócić:) Na samej plaży byliśmy 3 razy w różnych miejscach, w tym dwa razy tylko się kąpaliśmy.
Cabo da Roca:
Piszę o tym, ponieważ ten wyjazd bardzo się różnił od wakacji w ubiegłych latach. Dojrzałość Młodego (i nasza) bardzo mocno zaważyła na jakości naszego bycia razem. Oczywiście, kompromisy były na porządku dziennym, ale już niekoniecznie fortele. Młody znalazł wspólny język ze starszym bratem, który cierpliwie tłumaczył mu podczas naszych wędrówek tajniki biologii i chemii (matko jak ja odpoczęłam od tych pytań!!!). W ostatnim dniu wakacji Młody dowiedział się, że dostał się do wymarzonej szkoły i to było ukoronowanie fajnej całości.
Piszę o tym, drodzy Rodzice, którzy w tej chwili borykacie się z trudnościami komunikacyjnymi, z uwspólnieniem definicji, które w dobrych relacjach są nieodzowne, którzy tak naprawdę macie nadzieję, że będzie lepiej, ale nie widzicie światełka w tunelu – nie odpuszczajcie, szukajcie rozwiązań i będzie dobrze. Nie naginajcie swoich dzieci do siebie, znajdźcie tylko wspólny mianownik – to jest proces i trzeba o tym pamiętać. Powolny. Mamy nieco inne od nas dzieci, ale one tak samo potrzebują akceptacji, wsparcia i zrozumienia, jak dzieci neurotypowe.
Co pozwoliło nam tym razem zachować obustronny spokój lub wyjść z zaognionych sytuacji? Na przykład: szukaliśmy restauracji, w których mogło być coś, co lubi Młody, jeśli jemu nie smakowało, szliśmy tam, gdzie było już coś sprawdzone. Nikt nie robił z tego powodu awantur, natomiast Młody wiedząc, że nie zostanie bez obiadu czekał cierpliwie z nami w restauracji, w której danie mu nie podeszło, aż skończymy swoje posiłki i potem szliśmy gdzie indziej – on jadł, my piliśmy kawę. Gdy nie chciał wysiąść z samochodu po dotarciu do celu, umawiałam się z nim na konkretną trasę, wg której szliśmy, a on kontrolował ile jeszcze zostało km. Dzięki temu mogliśmy zobaczyć wszystko, co chcieliśmy. Gdy było mu ciężko, umówiłam się z nim, że zrobię coś, co również mi sprawia trudność w ramach solidarności i wymyślił, że mam z nim chodzić za rękę po perforowanej podłodze (panicznie się boję perforacji). Jeśli ja przełamię swoją fobię, on zrobi to samo dla mnie. Wbrew pozorom było to całkiem fajne. Po raz pierwszy mam radosne zdjęcia Młodego z wakacji. Po raz pierwszy sam chciał, żeby mu je zrobić!!! Dużo jest pozytywów i takich małych i wielkich radości, gdzie jeszcze 2-3 lata temu byłoby to trudne do uwierzenia…
Perforowana podłoga:
Patrząc z perspektywy czasu myślę, że to my, rodzice mamy problem, bo musimy wyjść poza strefę komfortu, poza nasze stereotypy, poza znane nam mechanizmy. Jest w tym jednak duża wartość: świat staje się ciekawszy, zaskakujący. Uczymy się asertywności do świata zewnętrznego, pełnego komentarzy na temat jak wychowujemy nasze dzieci. Na temat ich zachowań społecznych. Oczywiście, nie są pępkiem świata, ale my też nim nie jesteśmy.
Widzę po Młodym, że nauczył się kompromisów, czasem muszę się o nie upomnieć, przypomnieć jak działa komunikacja, ale stosuje je i to jest wspaniałe! Otworzył się i na relacje i na świat.
Dalej ma fobię społeczną i pewnie będzie ją miał, ale uczymy się z nią żyć. Oswoić. Liczę na to, że z czasem przyjdzie odwaga, żeby i tu zrobić kolejne kroki. Uczę Młodego o tym mówić światu, tłumaczyć. Ludzie boją się tego, co jest inne, ponieważ nie rozumieją inności. Gdy tłumaczymy – oswajamy temat i lęk znika. W jego miejsce wchodzi tolerancja, a być może również akceptacja.
Przed nami długi sprawdzian – nowa szkoła, klasa, znajomi, zwyczaje, w końcu dorosłość i mój strach, jaka będzie reakcja Młodego. Ktoś genialny wymyślił aplikację eLO, gdzie dzieciaki z klasy, zanim zaczną wspólne lekcje, mogą się poznać przez internet. W sobotę klasa Młodego spotyka się na pierwszym spotkaniu integracyjnym. Mój syn zachwycony, zna już wszystkich dzięki aplikacji, cieszy się, bo mają podobne zainteresowania – NIE MA LĘKU. Genialne narzędzie dla osób z fobią społeczną. Oswoił tygrysa. Mało tego, na spotkanie idzie sam. Opracował drogę, którą dojdzie na miejsce, sprawdził, ile czasu mu to zajmie, którędy wróci. SAM. Nikogo tam wcześniej nie znał! Koleżanka, z którą miał iść do tej klasy w ostatniej chwili zmieniła zdanie i wybrała inną szkołę.
Dla mnie ważne jest to, żeby w porę usunąć się w cień, nie być matką kwoką, pozwolić mu latać. Młody ma szczęście, ponieważ ma starszego brata, który mnie w tym mocno ćwiczy i przeciera szlaki. Chociaż są zupełnie różni, doświadczenia ze Starszakiem pozwalają mi dorosnąć, zmierzyć się z matczynymi lękami i cieszyć się życiem:)
To tak optymistycznie dziś, na rozpoczęcie dnia, może ten optymizm komuś doda sił w codziennych zmaganiach:)
